๏ ศรีสิทธิ์พิศาลภพ เลอหล้าลบล่มสวรรค์ จรรโลงโลกกว่ากว้าง แผนแผ่นผ้างเมืองเมรุ
ศรีอยุธเยนทร์แย้มฟ้า แจกแสงจ้าเจิดจันทร์ เพียงรพิพรรณผ่องด้าว ขุนหาญห้าวแหนบาท
สระทุกข์ราษฎร์รอนเสี้ยน ส่ายเศิกเหลี้ยนล่งหล้า ราญราบหน้าเภริน เข็ญข่าวยินยอบตัว
ควบค้อมหัวไหว้ละล้าว ทุกไทน้าวมาลย์น้อม ขอออกอ้อมมาอ่อน ผ่อนแผ่นดินให้ผาย
ขยายแผ่นฟ้าให้แผ้ว เลี้ยงทแกล้วให้กล้า พระยศไท้เทิศฟ้า เฟื่องฟุ้งทศธรรม ท่านแฮ ๚ะ

นิราศนรินทร์ รัตนโกสินทร์ตอนต้น

ไม่นับครับ นำเสนอเพื่อเป็นแบบอย่าง ร่ายสุภาพ ที่ได้รับการยกย่อง

สังเกต :- ร่ายนี้ ไม่ได้เคร่งครัดนักใน วรรณยุกต์เอก ส่วนที่เป็นโคลงสอง

เลี้ยงทแกล้วให้กล้า พระยศไท้เทิศฟ้า เฟื่องฟุ้งทศธรรม ท่านแฮ

     อยุทธยายศล่มแล้ว   ลอยสวรรค์ ลงฤๅ
สิงหาสถ์ปรางค์รัตน์บรร-  เจิดหล้า
บุญเพรงพระหากสรรค์     ศาสน์รุ่ง เรืองแฮ
บังอบายเบิกฟ้า             ฝึกฟื้นใจเมือง

คุณทรูแชร์ครับ โคลงที่ผมพิมพ์ลงนี้เกี่ยวข้องกับร่ายต้นเรื่องหรือเปล่าครับ วานช่วยวิสัชนาด้วย ขอบคุณครับ

                                                        เนิน จำราย