เกริ่น...
เกิดอยากจะชมสาว ฉวิวาวสกาวพรรณ
ร้อยรัดกระหวัดฉัน- ทสนานสราญรมย์
ศัพท์อาจประหลาดนิด เพราะจริตหทัยผม
นั้นชอบและชื่นชม วทะแหวกบุราณเพรง
สุดท้ายก็หวังว่า มิตรฮาอุราเครง
กับเล่หบรรเลง ดนุเพ้อเสนอขาย
ชมยุพาวิลาวัณย์...
พักตร์เจ้า ฤ เพราพริ้ม ผิวยิ้มกระทำชาย
วาบหวิวสยิวกาย อุระหมายจะก่ายเกย
อกตู้มปทุมต้าม ดุจหยามเยาะ "ใบเตย"
หากแม้นจะเปรียบเปรย ฤ ก็ส้มกะแตงโม (คือ ใบเตยน่ะแค่ส้ม)
เอวบางตะโพกเบิ้ม บะระเหิ้มอุฬารโต
ดินฟ้าก็เผลอ "โอว์" ภณพร้องเพราะต้องมนต์ (๗๔๕)
ศรีเปรื่อง
๑๐ ก.พ. ๒๕๕๗
ขออภัยน้องใบเตย อาร์สยามด้วย ที่ถูกหยิบมาเป็นบรรทัดฐานในการเปรียบเทียบ
(หวังว่าน้องใบเตย คงไม่เสียความมั่นใจนะครับ
)ปล.
ฉวิ = แผลงจาก ฉวี
ฉัน- ท = ฉีกคำจาก ฉันท์
เบิ้ม = ใหญ่
บะระเหิ้ม = คำแสลง แปลว่า ใหญ่มาก ๆ
วทะ = คำพูด
ภณ = กล่าว พูด
ปทุม = ย่อจาก ปทุมถัน
โอว์ = เสียงอุทาน แสดงอาการ ประหลาดใจ
พร้อง = ร้อง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
