แด่..คนที่ฉันรัก
ใบหน้าขาวราวกระดาษดังขาดเลือด
ดูซีดเผือดเศร้าหมองไม่ผ่องใส
ฉันเฝ้าคิดเฝ้าถามทำอย่างไร
มิมั่นใจหากลงมีดคิดกังวล
โรคมะเร็งลุกลามยากห้ามหัก
เพราะไม่รักษาก่อนในตอนต้น
เจ็บนิดไม่หาหมอขออดทน
สุดท้ายผลเกินกว่ารักษาทัน
กุมมือพ่อกระซิบถี่ที่ข้างหู
ให้พ่อรู้จะปลอดภัยในมือฉัน
ความสามารถเรียนไว้ขอใช้มัน
มือหมอศัลย์ช่วยพ่อขอดูแล
ทุกคมมีดกรีดลงที่ตรงหน้า
โอ้พ่อจ๋าตัวลูกทุกข์เกินแก้
เหงื่อเริ่มหลั่งโซมกายใจอ่อนแอ
เมื่อพบแผลโรคร้ายก็สายไป
สัญญาณชีพที่จ่อรอวันดับ
ลูกต้องซับน้ำตาที่บ่าไหล
แม้เผชิญโรคหนักสักเพียงใด
พ่อก็ใจอดทนไม่บ่นเปรย
แม้ลำบากตรากตรำทำงานหนัก
เพื่อลูกรักยอมได้ไม่อาจเฉย
ฉันช่วยชีพพ่อไว้ไม่ได้เลย
วูบหนึ่งเอ่ย "ฉันเรียนมารักษาใคร"
พญ.ณัชชา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
