ฉันไม่อาจเขียนคำตามใจคิด
เพียงน้อยนิดน้ำตามาเสนอ
ยังร่ำร้องของหายที่หมายเจอ
อยากออเออปลอบใจ..ข้างในครวญ
อย่ากังวลว่ารักจักอ้างว้าง
ดั่งลอยคว้างค้างคำให้กำสรวล
ข่าวเธอร้าวหนาวสั่นแสนรัญจวน
ก็ยิ่งชวนช้ำชอกระลอกตาม
อย่าโยนหินถามทางอ้างโน่น-นี่
รักเต็มที่บอกได้..ใครจะห้าม
แม้เป็นช่วงเหลวไหลหัวใจทราม
แต่...งดงามทุกช่วงที่ล่วงเกิน
ขออนุญาต.ยืมบรรทัดแรกของทุกบทด้วยนะคะ..คุณกัลมลี* 
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
