ยินแต่เสียง ฟ้าครวญ จนป่วนปั่น
ดั่งเสียงเพ้อ รำพัน หวั่นใดเหมือน
ลมสะบัด พัดไกว คล้ายคอยเตือน
ไร้ดาวเดือน เกลื่อนฟ้า คราฝนพรำ
ไม่มีเสียง ครื้นเครง เพลงไพรกล่อม
อยู่ในอ้อมกอดลม ฟังฝนพร่ำ
หริ่งเรไร หายหน้า ไม่มาอำ
พิรุณย้ำ ฉ่ำเย็น ไม่เห็นใคร
ไฟฟ้าดับ อับโชค ต้องโศกเศร้า
อดเขียนกลอน หยอกเย้า เหงารู้ไหม
ฝนกระหน่ำ ซ้ำมา พาปวดใจ
นั่งรอไฟฟ้ามา จนล้าทรวง.....
“สุนันยา”
ที่ห้องสี่เหลี่ยม แห่งหนึ่ง...ใน ก.ท.ม. ค่ะ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
