ต้องเดินทางแสนไกลสู่ปลายฝัน
ฟากฟ้านั้นบ้านเก่าคือเป้าหมาย
เพื่อเก็บหยาดน้ำค้างอันพร่างพราย
ถักทอสายเยื่อใยมิตรไมตรี
เตรียมสมุดบันทึกเรื่องพฤกษา
เล่าเรื่องป่าเป็นกลอนอักษรศรี
แม้ไม่งามล้ำค่าทางกวี
ก็คงมีประโยชน์ไร้โทษใด
ถ้อยคำอาจขลุกขลักไม่หนักแน่น
เขียนจากแดนหมู่บ้านริมธารไหล
แต่ก็เป็นของฝากมาจากไพร
เธอคงใจกว้างพอจะรอวัน
เธอจงเพียรเขียนกลอนอักษรศิลป์
จงหลั่งรินจากใจ อย่าไหวหวั่น
แต่งเติมคำอำไพมอบให้กัน
อย่าแปรผันความดีเคยตีตรา
พรุ่งนี้เดินทางไกลสู่ปลายฝัน
สองสามวันคงจดจารอยู่บ้านป่า
อาจมีเพียงการหยิบยกเสียงนกกา
เพื่อนำมาฝากไว้ในดวงใจเธอ!ฯ
อริญชย์
๒๓/๕/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
