.............................
โทษตัวเองไร้ค่าน่าโศกศัลย์
ไม่ดีพอเขาเลยลาจากกัน
เคยวาดฝันพรันดับลับลางเลือน
ฟังเสียงเศร้าเล่าบอกชอกช้ำจิต
หวนให้คิดว่าเราเสมอเหมือน
ใจแทบแตกแหลกสลายคล้ายฟั่นเฟือน
ยังย้ำเตือนเฉือนอยู่ไม่รู้คลาย
อย่ากลาวโทษโกรธตนให้หม่นจิต
อย่าได้คิดผิดทางห่างความหมาย
น้องมีค่าประเสริฐเลิศใจกาย
อย่าเสียดายชายใจบอดพรอดคำลวง
สุดท้ายผมขอขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านบนกลอนห่วยๆของผมนะครับ
ขอบคุณจริงๆ
Narasak
หยุดสักนิด คิดก่อน ค่อยค่อนขอด
มาอิดออด บ่นไป สุดใจหวง
ที่ตัวเรา เขาไม่รัก อย่าทักทวง
กลับมาห่วง ตัวเรา อย่าเศร้าไป
มาทบทวน สักนิด ค่อยคิดค่า
ธรรมดา มนุษย์ สุดคำไข
ใจของเรา หยั่งนาน สักปานใด
จะให้ใคร ได้มา ตามอารมณ์
กำหนดจิต คิดคำ นำมาเล่า
บอกว่าเขา ตัดใย ไม่สุขสม
หญิงที่ไหน ใครเอ่ย จะเชยชม
กับอารมณ์ บาดจิต ควรคิดตรอง
อย่าผูกติด เรื่องเก่า เอามาคิด
เก็บมาติด ข้องใจ ให้หม่นหมอง
ทางข้างหน้า มีไว้ ให้เหลียวมอง
มีเพื่อนพ้อง หนุนนำ กำลังใจ
แบ่งปันกำลังใจให้นะคะ สูู้ๆสู้ๆ "โลภ โกรธ หลง เห็นแก่ตัว ย่อมมีในมนุษย์ทุกคน สาธุ
"
หนามเตย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
