ก่อนต้องขออภัยก่อนเลยนะครับที่ผมหายไปนานกว่าสองปี
เนื่องจากมีเหตุบางประการครับ
    และจากนี้ไปผมคงมาได้นานๆทีครับเนื่องจากสถานะความเป็นอยู่ไม่อำนวย
 ต้องขออภัยจริงๆ

   ผมแวะเข้ามาฝากกลอนให้ทุกๆท่านช่วยติเตียนด้วยนะครับ
มันไม่ไพเราะ แต่ผมก็รักที่จะเขียนกลอนเพราะมันเป็นเพื่อนสิ่งเดียวที่อยู่ข้างกายผม

       

    มอบหัวใจแด่ชายที่ใฝ่ฝัน
เขาคนนั้นสำคัญกว่าสิ่งไหน
เธอไม่เคยแบ่งปันไปให้ใคร
คือความรักที่ยิ่งใหญ่คือใจเธอ
    ยอมทุกอย่างเพื่อคนที่ตนรัก
แม้นสมัครมอบกายใช่พลั้งเผลอ
ใช้ความสาวแลกความสุขเข้าปรนเปรอ
นางบำเรอซึ่งเธอนั้นเต็มใจ
    สุขสมหวังทั้งคู่ดูแสนหวาน
รักกันปานเดือนคู่ดาวพราวสดใส
แสนอิ่มเอมสุขีที่หัวใจ
ความเป็นไปใครคนหนึ่งพึงเฝ้ามอง
    รักแรกเริ่มเติมแต่งแต้มสีสัน
พอนานวันผันแปรแลหม่นหมอง
ชายที่รักปักปันใจใครอื่นครอง
นึกจองหองมองของตมยคายสำคัญ
    โถ่ดวงใจสาวน้อยที่บอบบาง
เขาเหินห่างนางน้องต้องโศกศัลย์
ฟังคำอ้างเพราะงานพานห่างกัน
รอยยิ้มพรันเปื้อนหน้าค่าคำลวง
    ความเลวทรามต่ำช้าข้านั้นเห็น
นึกลำเค็ญเข็ญใจให้สุดห่วง
เมื่อหญิงสาวที่ข้ารักปักคำลวง
โอ้แม่ดวงพวงผกามาระบาย
    มองสองแก้มนวลน้องนองน้ำตา
คร่ำครวญว่าหัวใจแหลกสลาย
แสนปวดร้าวราวร้อยเข็มแทงทิ่มกาย
อยากจะตายหายจากพรากคืนวัน
    เขาทิ้งน้องไปแล้วแก้วพี่จ๋า
โทษตัวเองไร้ค่าน่าโศกศัลย์
ไม่ดีพอเขาเลยลาจากกัน
เคยวาดฝันพรันดับลับลางเลือน
    ฟังเสียงเศร้าเล่าบอกชอกช้ำจิต
หวนให้คิดว่าเราเสมอเหมือน
ใจแทบแตกแหลกสลายคล้ายฟั่นเฟือน
ยังย้ำเตือนเฉือนอยู่ไม่รู้คลาย
    อย่ากลาวโทษโกรธตนให้หม่นจิต
อย่าได้คิดผิดทางห่างความหมาย
น้องมีค่าประเสริฐเลิศใจกาย
อย่าเสียดายชายใจบอดพรอดคำลวง

        สุดท้ายผมขอขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านบนกลอนห่วยๆของผมนะครับ
ขอบคุณจริงๆ