ตัดอันใดไม่ยากลำบากนัก
แต่ตัดรักหักอาลัยดุจไฟเผา
ด้วยรักฤทธิ์ชิดเร้นดั่งเป็นเงา
อิงแนบเนาเฝ้าเยือนดุจเพื่อนใจ
คิดขึ้นมาคราใดหทัยถอน
ยามเข้านอนรอนร้าวอกผ่าวไหว
โอ้เขนยเคยหนุนอุ่นละไม
ขาดทรามวัยให้เสมือนขาดเพื่อนอิง
จึงจำเจ็บเก็บไว้อาลัยหลง
ถึงยากปลงจำนงในตัดใจหญิง
คิดว่ากรรมตามทวงมาช่วงชิง
ให้จำทิ้งสิ่งรักหักอาวรณ์
ถึงแสนชาติมาตรหมายกายกำเนิด
จักขอเกิดเคียงแอบแนบสมร
หวังกลิ่นกรุ่นอุ่นอายเคียงกายนอน
โลมบรรจถรณ์อ่อนอุ่นยามหนุนอิง...
-บูรพาท่าพระจันทร์-
นับจากนี้ มากสุด หยุดแค่ฝัน
หมดสุขสันต์ ครั่นใจ ดั่งไฟผิง
ไร้คนห่วง หน่วงใจ ให้ประวิง
สิ้นทุกสิ่ง เคยเคียง เพียงวันวาน
เคบอิงแอบ แนบนบ ซบไออุ่น
เคยละมุน คุ้นละไม ในคำหวาน
เคยหยอกเย้า เช้าค่ำ ฉ่ำดวงมาน
จากน้ำตาล กลายเกลือ เจือขมตรม
แม้นชาติหน้า มีจริง สิ่งศักดิ์สิทธิ์
เนรมิตร จิตพา มาอุ้มสม
น้าวน้อมนำ คู่เรียง เคียงภิรมย์
ห่อห้อมห่ม บ่มชื่น มิคืนคลาย
หมดสุขสันต์ ครั่นใจ ดั่งไฟผิง
ไร้คนห่วง หน่วงใจ ให้ประวิง
สิ้นทุกสิ่ง เคยเคียง เพียงวันวาน
เคบอิงแอบ แนบนบ ซบไออุ่น
เคยละมุน คุ้นละไม ในคำหวาน
เคยหยอกเย้า เช้าค่ำ ฉ่ำดวงมาน
จากน้ำตาล กลายเกลือ เจือขมตรม
แม้นชาติหน้า มีจริง สิ่งศักดิ์สิทธิ์
เนรมิตร จิตพา มาอุ้มสม
น้าวน้อมนำ คู่เรียง เคียงภิรมย์
ห่อห้อมห่ม บ่มชื่น มิคืนคลาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
