ต้องขออภัยคุณปราชญ์ศรีกวีน้อย ที่ต้องแย้งไว้ตรงนี้นะครับ ผมไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่กับที่คุณบอกว่า

"โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้" 

เหตุเพราะว่ากลบทสะบัดสะบิ้งนี้ มีต้นแบบมาจาก ศิริวิบุลกิตติ์ ของหลวงศรีปรีชา (เซ่ง) สมัยอยุธยา และกลอนตัวอย่างก็เห็นชัดว่าไม่ได้บังให้ให้เป็น อะ(_)อะ(_) อย่างที่คุณกล่าวมา

        ในครั้งนั้นเวไชยันต์ก็หวั่นก็หวาด            สะท้านอาสน์เทวฤทธิ์สถิตสถิน
        ปาริชาติฉาดฉัดระบัดระบิน                         พิภพอินท์ก้องดังกะทั่งกะเทือน

(อ้างอิงจากเว็บไซต์ราชบัณฑิตยสถาน <<คลิก>>)

ในทำนองเดียวกัน ในกลบทสุภาษิต ของหลวงธรรมาภิมณฑ์ (ถึก จิตรกถึก) กวีสมัยรัตนโกสินทร์ ก็แต่งกลสะบัดสะบิ้ง อย่างกริยาสะบัดสะบิ้ง โดยมิได้ บังให้ให้เป็น อะ(_)อะ(_) แต่อย่างใด ดังตัวอย่าง

        เห็นท่านที่ มีทรัพย์ จะจับจะจ่าย                     ดูฟูมฟาย มิได้หน่วง จะห่วงจะหัว
        ทั้งเก็บได้ ใชพลัน ไม่พันไม่พัว                       อย่าเผลอตัว ตามท่าน ใช่การใช่กล 

(อ้างอิงจากเว็บไซต์บ้านจอมยุทธ <<คลิก>>)

โดยส่วนตัว ผมเห็นด้วยกับคุณบอม ซองดุ๊ก และคุณวฤก ที่ว่าคำซ้ำคู่อักษร XYXY นั้น หากไม่อยากให้คำยาวยืดยาด ก็จะใช้เสียงเบา (ลหุ) ที่ตำแหน่ง X (ไม่ได้บังคับ เป็นแต่เพียงข้อเสนอแนะ) เมื่ออ่านคำจะสะบัดสะบิ้งมากกว่าการใช้คำหนักทั้ง 4 คำ มิใช่ว่าต้องบังคับให้ X เป็นคำ "อะ" ไปเสียทั้งสิ้นนะครับ



ความเห็นยาวไปหน่อย ทนอ่านอีกนิดก็แล้วกันนะครับ การแสดงความเห็นออกหน้าไมค์ หากมีสิ่งใดระคายเคืองก็ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง มิได้มีเจตนาอวดหรืออย่างไร เพียงแต่ไม่อยากให้ไขว้เขวกันเลยเถิดไปจนหาหลักอ้างอิงมิได้ หากใครไม่เห็นด้วยก็แย้งได้นะครับ แต่อยากให้อ้างอิงหลักการและตำราที่ถูกต้อง จะได้เป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นหลังที่จะได้มาอ่านในเว็บนี้นะครับ

        ขออภัยหากขัดสะบัดสะบิ้ง
        มิเพราะพริ้งแก่หูสหสหาย
        ที่เฝ้ายคอยคิดเห็นมิเว้นมิวาย
        เพียงเพื่อกลอนเพริศพรายพิลาศพิไล

        ด้วยจิตคารวะ
        กามนิต - ๑๙ เม.ย.๕๕