ทรมานในจิตคิดสับสน
รำคาญคนนอนกรนเป็นนักหนา
ชาติที่แล้วฉันทำผิดอะไรมา
จึงต้องพาให้เจอคนกรนทั้งคืน
นั่งกึ่งนอนบนที่อันคับแคบ
แล้วต้องแสบแก้วหูทนสู้ฝืน
นอนไม่หลับเลยเราเศร้าทั้งคืน
ก็ต้องฝืนข่มตาพับหลับให้ลง
ใจก็คิดสับดนปนทุกข์หน่อย
อยากจะปล่อยออกไปใจประสงค์
ความเน่าเสียจากการย่อยที่ทานลง
แล้วบรรจงหอบไปใส่ปากมัน
เมื่อใหร่เครื่องจะถึงจุดที่หมาย
จะบ้าตายช่างห่วยซวยจริงฉัน
ภวนาไม่อยากเจอก็กลับกัน
หรือสวรรค์กำหนดบทให้เจอ......
"ไม่มีใครอยากนอนกรนทำให้คนอื่นรำคาญถ้าเลือกได้" แต่คนนั่งไกล้ๆขอระบายหน่อยนะ.
"เขียนกลอนนี้ตามเหตุการจริง อารมย์ศิลป์เกิดขึ้นได้แม้เวลาที่เป็นทุกข์"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
