ยลยินคำ จำนรรจ์ รำพันพจน์
นั่งสลด จดจาร มานหม่นไหม้
เฝ้าคร่ำครวญ ป่วนปั่น หวั่นฤทัย
เช้าวันใหม่ ใช้ชีวิต ไร้ทิศทาง
แล้วเปิดไฟ ใส่กลอน นอนบนเตียง
กระดาษเคียง ปากกา ค่อนฟ้าสาง
ลิขิตถ้อย ร้อยคำ มิอำพราง
จากใจบาง นางนี้ ถึงพี่ชาย
ด้วยมานน้อง หมองหม่น ไร้คนข้อง
แดทุกห้อง มองว่าง ร้างความหมาย
ตรงจากจิต คิดสร้าง อย่างมิอาย
คนสุดท้าย อ้าย"พีฯ" นี้ครองมาน
รับตำแหน่ง พ่อบ้าน งานครัวคล่อง
รังเกียจน้อง หรือไม่ วานไขขาน
หม้ายขันหมาก ฝากแด แผลร้าวราน
ช่วยสมาน สานเกี่ยว เยียวยาที
เขียนเสร็จสรรพ พับซอง นั่งมองเหม่อ
เกรงจะเก้อ เหมือนกัน ใจสั่นถี่
น้ำลายแปะ แหมะรีด ประณีตดี
ไปรษณีย์ มีผ่าน อ่ะ!วานส่งไป
ปลายทางที่ อ้าย"ทวี รพีกาญจน์"
นั่งสลด จดจาร มานหม่นไหม้
เฝ้าคร่ำครวญ ป่วนปั่น หวั่นฤทัย
เช้าวันใหม่ ใช้ชีวิต ไร้ทิศทาง
แล้วเปิดไฟ ใส่กลอน นอนบนเตียง
กระดาษเคียง ปากกา ค่อนฟ้าสาง
ลิขิตถ้อย ร้อยคำ มิอำพราง
จากใจบาง นางนี้ ถึงพี่ชาย
ด้วยมานน้อง หมองหม่น ไร้คนข้อง
แดทุกห้อง มองว่าง ร้างความหมาย
ตรงจากจิต คิดสร้าง อย่างมิอาย
คนสุดท้าย อ้าย"พีฯ" นี้ครองมาน
รับตำแหน่ง พ่อบ้าน งานครัวคล่อง
รังเกียจน้อง หรือไม่ วานไขขาน
หม้ายขันหมาก ฝากแด แผลร้าวราน
ช่วยสมาน สานเกี่ยว เยียวยาที
เขียนเสร็จสรรพ พับซอง นั่งมองเหม่อ
เกรงจะเก้อ เหมือนกัน ใจสั่นถี่
น้ำลายแปะ แหมะรีด ประณีตดี
ไปรษณีย์ มีผ่าน อ่ะ!วานส่งไป
ปลายทางที่ อ้าย"ทวี รพีกาญจน์"
"ดิน"
ลืมจ่าหน้าซองเดี๋ยวไม่ถึง
ก็แค่ชาย ตัวเล็ก เจ็กร่างแก่
ลูกของแม่ คนเหนือ เชื้อไทยใหญ่
มิถนัด ชำนาญ อาหารไทย
ชาวดงไพร สุกดิบ มือหยิบกิน
พอเป็นบ้าง ย่างส้า ลาบปลาเจ่า
นึ่งถั่วเน่า แกงฟัก ผักกระถิน
ปั้นข้าวเหนียว เจียวผำ ยำหนูดิน
ยอดท้องถิ่น แกงโฮะ โจ๊ะพรืมพรืม
ไม่เคยชิม ชูรส เหยาะหยดซอส
ชุบแป้งทอด ต้มตุ๋น ยกถุนดื่ม
ท่องเมนู เฉลย เคยหยิบยืม
อ่านแล้วลืม ตาลาย หายลงบึง
หารังเกียจ หม้ายหมาก แม้สักน้อย
รู้ดีด้อย ชะตา หน้าไม่ถึง
ได้แต่นั่ง กอดเข่า เศร้ารำพึง
เราสึ่งตึง คนรู อยู่พงพี
รพีกาญจน์
ลูกของแม่ คนเหนือ เชื้อไทยใหญ่
มิถนัด ชำนาญ อาหารไทย
ชาวดงไพร สุกดิบ มือหยิบกิน
พอเป็นบ้าง ย่างส้า ลาบปลาเจ่า
นึ่งถั่วเน่า แกงฟัก ผักกระถิน
ปั้นข้าวเหนียว เจียวผำ ยำหนูดิน
ยอดท้องถิ่น แกงโฮะ โจ๊ะพรืมพรืม
ไม่เคยชิม ชูรส เหยาะหยดซอส
ชุบแป้งทอด ต้มตุ๋น ยกถุนดื่ม
ท่องเมนู เฉลย เคยหยิบยืม
อ่านแล้วลืม ตาลาย หายลงบึง
หารังเกียจ หม้ายหมาก แม้สักน้อย
รู้ดีด้อย ชะตา หน้าไม่ถึง
ได้แต่นั่ง กอดเข่า เศร้ารำพึง
เราสึ่งตึง คนรู อยู่พงพี
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
