โลกยิ่งกว้าง ทางยิ่งไกล ใจยิ่งหวั่น
ว่าสักวัน คงมากมี ที่หม่นหมอง
คราครุ่นคิด ใคร่ครวญ ให้ชวนมอง
ใช้ใจตรอง ตรึกสักนิด คิดนาน-นาน
มันคือเจ็บ มองไม่เห็น ไม่เป็นแผล
ยาที่แก้ คือเวลา มาประสาน
พยายาม ไม่ย้อนเป็น เช่นวันวาน
ปล่อยเลยผ่าน ปานลมพลิ้ว ปลิวผ่านไป
ว่าสักวัน คงมากมี ที่หม่นหมอง
คราครุ่นคิด ใคร่ครวญ ให้ชวนมอง
ใช้ใจตรอง ตรึกสักนิด คิดนาน-นาน
มันคือเจ็บ มองไม่เห็น ไม่เป็นแผล
ยาที่แก้ คือเวลา มาประสาน
พยายาม ไม่ย้อนเป็น เช่นวันวาน
ปล่อยเลยผ่าน ปานลมพลิ้ว ปลิวผ่านไป
ผู้หญิงดินๆ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
