ม่านหน้าต่างพลิ้วลม
ฉันยังซานซม น้ำตาคลอดวงหน้า
แม้ดาวกะพริบแสง(-_-)เพื่อปลอบหัวใจอันโรยลา
ก็ไม่ทำให้คนอ่อนล้า ดีขึ้นเลย

ปิดโคมไปลง
นั่งพะวง..กับความว่างเปล่าอยู่เฉยเฉย
ไม่มีเธอนั่งห่มผ้าคู่กัน(-_-)อย่างเคย
วันที่ดวงดาวเผยแสงมากะพริบมาให้เชยชม

นอนพลิกไปพลิกมา (-_-)
มองออกทางหน้าต่าง ดวงใจอันขื่นขม
ดูดาวเท่าไหร่ เท่าไหร่ ก็ยิ่งร้าวระบม
ฉันต้องจม กับความรักเพราะแสงดาวหรือไร