นิยายรัก  เรานี้  พี่คิดถึง
ตัวพี่จึง  จัดเเจง  ค่อยเเต่งเขียน
มีบางท่อน  ซ่อนสอนบ้าง  อย่างเเนบเนียม
เเต่ที่เหลือ เรื่องที่เขียน คือเรื่องจริง

เริ่มนิยาย  ร่ายเริง  เชิงสวาท
ยอมเป็นทาส  ทำทุกอย่าง  เพื่อผู้หญิง
ด้วยหมายเพียง  เคียงเเนบ อกเเอบอิง
เพราะตัวพี่ รักจริง จึงยอมทำ

เเต่พอเนิ่น  นานเข้า เราใจเปลี่ยน
นิยายรัก  ร่วมเขียน  ถูกขยำ
ต่างขยี้  ใจเจ็บ จนระกำ
สองเราทำ  นิยายล่ม จึงซมซาน

เจ้าจากไป  ไกลรา  ข้าร่ำเรียก
จิตพร่ำเพรียก  เเต่ใจ ไม่ตอบขาน
ต่างหมองหม่น  ทนอยู่  อย่างทรมาน
เรื่องนิยาย  จึงคลายหวาน  เเลราญเรา

ทั้งสองเรา  เศร้าหนัก  เรื่องรักล่ม
จิตขื่นขม  จมใจ  จึงจำเหงา
นิยายรัก  จำล่ม  ซมซบเซา
ต่างปล่อยตัว  มัวเมา  เผานิยาย

เรื่องนิยาย  นิราศ  ยังบาดลึก
เพียงเเค่นึก  ตรึกไป  ยังใจหาย
เเต่ก็เหมือน  ว่ารัก  เราไม่ตาย
คงไม่คลาย  ความคลั่ง  คิดขุ่นครวญ

เเม้นรักใคร  เหมือนเรา  คงเศร้าโศก
ด้วยผ่านโลก  โชกโชน เช่นกำศรวล
ไร้รักชอบ  เชยชม  มิชื่นชวน
คราวรักหวน  กวนมา  พาใจวาย

เเต่อย่างไร  เรื่องรัก  ความไหลหลง
ก็ยังคง  คุณค่า  มีความหมาย
อย่างไรหนา อย่าโทษรัก เลยหญิงชาย
นิยายร้าย  ล้วนกำเนิด เกิดจากตน

นิยายเศร้า  เคล้าโศก  คงจบสิ้น
ยังถวิล  คิดถึงเธอ  ทุกเเห่งหน
นิยายนี้  มีอาถรรพ์  มีถ้อยมนตร์
มีใจคน  คนหนึ่ง  ซึ่งไม่ตาย

จบนิยาย  คลายรัก  สลักจิต
หนังสือปิด  ปิดใจ  เศร้าไม่หาย
จบลำนำ ช้ำจิต จนใจตาย
จบนิยาย  รักเศร้า  เท่านี้เอย