ไม้ผลัดใบ

พฤกษาผลิ ใบใหม่ ไม่หยุดนิ่ง
ใบแก่ทิ้ง ลงดิน คล้ายสิ้นค่า
เช่นทุกเผ่า พันธุ์เกิด กำเนิดมา
ถึงเวลา ย่อมแตกดับ ล่วงลับไป

พิเคราะห์ดู ยอดไม้ ใบอ่อนอ่อน
เปรียบเด็กตอน ไร้เดียงสา คราสดใส
รอก้าวสู่ คืนวัน อันยาวไกล
ผจญใน อนาคต หวังงดงาม

โลกมิใช่ โสภี อย่างที่คิด
ทางชีวิต อุปสรรค มักล้นหลาม
สารพัน ปัญหา บ่าคุกคาม
หลงบุ่มบ่าม อาจพลั้ง ทั้งชีวี

กว่าจะโต เติบใหญ่ ใช่ราบรื่น
บ้างขมขื่น ม้วยมรณ์ ก่อนสุขศรี
คนอยู่ก็ ยุ่งยิ่ง แข่งชิงดี
ตามวิถี มนุษย์ สุดวุ่นวาย

จวบชรา ใกล้ฝั่ง สังขารแย่
ดุจไม้แก่ แห้งเหี่ยว เรี่ยวแรงหาย
ใครโชคดี ไร้ทุกข์ สุขสบาย
ที่โชคร้าย ก็ลำบาก ยากลำเค็ญ

มองย้อนหลัง สักหน่อย ค่อยพินิจ
เรื่องถูก,ผิด บาดหมาง ต่างเคยเห็น
พวกแก่งแย่ง ดีเดือด เลือดกระเซ็น
การตกเป็น ข้าทาส อำนาจทรัพย์

ซากพืชเน่า ทับถม จมเกิดปุ๋ย
ดินร่วนซุย รับคุณ อุดหนุนกลับ
นรชาติ ผลาญพร่า โลกายับ
เมื่อตายดับ คืนอะไร ให้แผ่นดิน?

สุนทรวิทย์