ชีวิตเราเข้าสู่ประตูแยก
มันน่าแปลกแยกหนึ่งคนบึ่งหา
ทางราบลงตรงไปน่าไคลคลา
ฝูงชนพากันเดินอย่างเพลินใจ
อีกทางหนึ่งรกกว่าไม่น่าขึ้น
สูงทะมึนมองมาไม่น่าใช่
มีผู้คนเพียงน้อยค่อยเดินไป
แต่ทำไมหน้ายิ้มดั่งอิ่มบุญ
จงเลือกเดินเอาเถิดยามมีสิทธิ์
เดินทางผิดตกต่ำนำหมกมุ่น
ทำความชั่วแสนง่ายสบายคุณ
เร่งกักตุนเอาไว้ไม่ยากเลย
ทำความดีแสนยากลำบากแท้
ต้องแน่วแน่มั่นคงตรงเปิดเผย
คนดีทำความดีอย่างคุ้นเคย
จึ่งลงเอยสุขสงบพบมรรคา
เป็นมนุษย์สุดประเสริฐเลิศกว่าสัตว์
สามารถตัดกิเลสเฉดตัณหา
ประกอบด้วยทาน ศีล ภาวนา
มีปัญญารู้แจ้งสู่แหล่งธรรม
คนมืดมา มืดไปใครรู้บ้าง
สู่หนทางสว่างไปอยู่ในถ้ำ
สว่างมามืดไปเพราะใจดำ
สว่างนำทางไปเพราะใจดี
วันสุดท้ายมาถึงจึ่งรู้ว่า
หมดเวลาสร้างเสริมเติมสิ่งที่
เสบียงกรังเตรียมไว้ในชีวี
ก็จะมีชดเชยเสวยบุญ
ผู้มัวเมาลุ่มหลงตรงกระแส
จึ่งพ่ายแพ้อบายมุขที่หมุกมุ่น
หมดเวลาชักนำให้ทำบุญ
เพื่อเป็นทุนติดตามสู่ความตาย
"ไพร พนาวัลย์"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
