การห่างหายตกหล่น ของคนหนึ่ง
ห้วงคำนึงตึงแน่น เป็นแผ่นเหนียว
ทะเลป่วนม้วนหาย อาจคลายเกลียว
รอก้อยเกี่ยวเลี้ยวกลับ เมื่อหลับตา..!!
"ภู กวินท์"
และในมวลแมกไม้...ใครเร้นหลีก
ฝากรอยปีกภินพังฝังตรงหน้า
ล้าจนร่วงเพราะลืมกันคำสัญญา
ว่าแนวฟ้าห่างไกลใจยังเนา
ใคร...กลบเกลื่อนเลือนหายดังสายหมอก
ที่กลับกลอก..วกวน..จนหม่นเศร้า
ความรู้สึกตกหล่น...จนบางเบา
ไม่เหลือเงา...เคยร้อยในรอยจินต์
และ...ความเหงา
คงบรรเทาลงได้เมื่อใจสิ้น
ตำนานเก่าเล่าใหม่...คงไม่ชิน
ความรู้สึกฝังดินจนสิ้นแล้ว.....
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
