ความรู้สึกที่ตกหล่น : จากคนเหงา
..........
เพราะหมดแรงศรัทธา อย่างสาหัส
เธอยืนหยัดจากไป โดยไม่หวน
ฉันนั่งฝังชีวิต คิดทบทวน
ว่าสมควรขอบเขต สาเหตุใด
เกิดหลุมดำในอก เกินปกปิด
มืดสนิทหนทาง เดินอย่างไหน
จากซอกหลืบคืบคลาน การหายใจ
เป็นอย่างไรนัยน์ตา เมื่อมาเยือน
อาจด่างพร้อยรอยยิ้ม ครั้งปริ่มหน้า
หันทางซ้ายทางขวา เต็มตาเกลื่อน
สับสนกับชีวิต ที่บิดเบือน
จึงแชเชือนความหมาย จากปลายทาง
ความเหงาเงียบเหม่อมอง ท้องถนน
เราเหมือนคนแปลกหน้า เมื่อมาห่าง
ล่วงไปแล้วความฝัน อันซีดจาง
ลมหายใจเบาบาง ว่างเปล่า-คอย
ทักทายขอบหน้าต่าง ข้างฟ้ากั้น
ที่สุดแห่งดวงตะวัน นั้นบ่อยบ่อย
มองออกไปไม่หยุด ไปสุดซอย
อาจล่องลอยความฝัน จินตนาการ
การติดตามความเหงา เช้าวันนี้
จากฝั่งที่ความหวัง ตั้งตระหง่าน
หากความสุขเกิดขึ้น แต่เมื่อวาน
จึงไม่หันมองผ่าน แม้ด้านเดียว
การห่างหายตกหล่น ของคนหนึ่ง
ห้วงคำนึงตึงแน่น เป็นแผ่นเหนียว
ทะเลป่วนม้วนหาย อาจคลายเกลียว
รอก้อยเกี่ยวเลี้ยวกลับ เมื่อหลับตา..!!
..........
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
