ฉันนั่งชมทะเลหมอก

พัดพริ้วไหวระรอกอย่างช้าช้า

แสงสุรีย์คลี่หายจากสายตา

ตะวันเหมือนจะลับลา. .มองฟ้าเหมือนจะขาดใจ

อีกหนึ่งวันแห่งความรัก

ที่ฉันยังจมปลักและหวั่นไหว

นั่งลำพังบนฟากฝั่งที่ห่างไกล

บรรยากาศแสนดีเท่าไหร่. .หัวใจไม่รับฟัง

"เหงา. . .ฉันคงเหงา"

คงเป็นอีกวันที่เหมือนเก่าเหมือนทุกครั้ง

เมื่อไหร่ความเป็นจริงจะร่วมจมสิงสู่ภวังค์

ฉันไม่อยากเดินลำพัง. .ไม่อยากลุกนั่งโดยไม่มีใคร

หรือฉันไม่คู่ควรที่จะรัก

จึงไม่มีใครอยากรู้จักและชิดใกล้

หน้าหนาวนี้ วันดี-ดีกำลังจะผ่านไป

หมอกเอ๋ยเจ้ารู้บ้างไหม วาเลนไทน์ทีไร หัวใจช่างทรมาณ