เ ห นื่ อ ย กั บ ก า ร เ สี ย ใ จ
ไม่รู้ครั้งที่เท่าไรกับความอดทน..ของฉัน
ร้องไห้คร่ำครวญจนหมดแรง..ข้ามวัน
เหตุผลคือระบายเท่านั้น..ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เ พี ย ง ไ ด้ ต่ อ เ ว ล า ล ม ห า ย ใ จ
ที่ไม่รู้จะหมดลงเมื่อไร..เจ็บกับการเมินเฉย
จมอยู่กับตัวเองด้วยความรู้ซ้ำซ้ำคือ..ปวดร้าวอย่างเคย
ตอนนี้มองไม่เห็นอะไรเลย..นอกซะจาก..ม่านน้ำตา
สู้ ๆ นะค่ะพี่เอม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
