ชื่อบทกลอน..บังเอิญโลกมีวันแห่งความรัก
ผู้ประพันธ์..พรายม่าน
บังเอิญโลกมีวันแห่งความรัก
มนุษย์จึงรู้จักเก็บรักห่ม
ไม่จะตามแต่คว้าอัตตาตม
กอดตัวกลมลมพกจิตตกตาม
บังเอิญโลกมีวันแห่งความรัก
มนุษย์จึงรู้หักอภัยห้าม
ไม่ปล่อยแค้นแค่นสุขให้คุกคาม
ดอกพลับพลึงจึ่งงามข้ามโศกซาน
บังเอิญโลกมีวันแห่งความรัก
ที่กอบโกยโหยตักด้วยหักหาญ
แหละกระด้างด่างได้บนใจมาร
ก็อ่อนเอื้อเจือจาน เจียรนัย
บังเอิญโลกมีวันแห่งความรัก
ศรัทธาถักถึงสวยด้วยเลื่อมใส
อนุสรณ์ความดีจึงมีชัย
บนบิดเบือนแห่งบุญใบ บริกรรม
บังเอิญโลกมีวันแห่งความรัก
เสี้ยวแห่งศักดิ์ปักประที่กระหน่ำ
จึงขาดวิ่นบิ่นเลศเหตุกระทำ
ให้สวยย้ำคำใสแห่งใจริน
บังเอิญโลกมีวันแห่งความรัก
บนปีผ่านผลาญผลัก ให้โผผิน
หากมีผลมนต์ใดอยากได้ยิน
เป็นตราบสิ้นสหัสยามแห่งความรัก ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๕ มกร์ ๕๕
หมายเหตุ ขออนุญาต ไม่ส่งกลอนสำนวนนี้เข้าประกวดนะครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
