เช้านี้... ที่เงียบเหงา...
เหมือนว่างเปล่า ขาดเสียง สำเนียงคุ้น
ขาดอักษร วอนทัก รักละมุน
ขาดไออุ่น ขาดห้วง ทิ้งช่วงกลอน
ไร้แรง...เกิดแหนงหน่าย...
ดูเหมือนหาย ไปแล้ว แววอักษร
คนเคยเรียง เคียงใกล้ มาบ่ายจร
ขอไปนอน สักหน่อย เดี๋ยวค่อยมา
"ดิน"
ตื่นอีกคราหวังว่าจะสดใส
ละมุนละไมรอยยิ้มพริ้มเพรียกหา
โลกยังคอยเธออยู่ทุกเวลา
แล้วพี่ยาคนนี้ด้วยอีกคน
บทเพลงยามเช้าอาจเศร้าหน่อย
แต่จะคอยดลจิตให้อีกหน
สู่เพื่อหวังตั้งหน้าชนะตน
อย่าหมองหม่นเลยคนดี.นี่..กำลังใจ
blues
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
