เ ดิ น เ รื่ อ ย   ๆ   ม า ต า ม เ ส้ น ท า ง ส า ย เ ก่ า
ที่หลงเหลือความเป็นเรา...เหมือนเล่าซ้ำ
หยุดมองเค้กร้านเดิม..ที่เธอซื้อมาเป็นประจำ
เห็นแล้วก็ยิ่งทำ...ให้เจ็บหัวใจ
. . . . . . .
. . . ร้ า ว . . . ตั้ ง แ ต่ ค ำ ว่ า เ ร า มั น จ บ
สั่งตัวเองให้ลบ...ภาพเหล่านั้นให้ได้
แต่วันนี้แค่เห็นหน้า...ถึงได้รู้ว่าพยายามมาเท่าไหร่
เป็นเพียงแค่กดมันลึกลงไป...และลืมไม่ได้สักที
      . . . . . . . . . . .
ฝื น ท ำ ตั ว เ ข้ ม แ ข็ ง . . . แ ส ด ง อ อ ก ใ ห้ เ ธ อ รู้
ความจริงเกือบยืนไม่อยู่...แทบหมดแรงแล้ววันนี้
เจ็บ...กับคำพูดเย็นชา...และท่าทางไม่ใยดี
ร้าว...กับความจริงที่มี....ว่าระหว่างเรานี้...ไม่เหลือเยื่อใย
. . . . . . . .
. . . ไ ด้ โ ป ร ด . . . อ ย่ า ใ ช้ ค ว า ม รู้ สึ ก โ ห ย ห า
เพียงเพื่อกลับมา...ให้ฉันเริ่มมีน้ำตาขึ้นใหม่
อย่าใช้แววตาคู่นั้นมองกันเหมือนวันมีใจ
เพราะเหตุผลที่ไม่กล้าบอกใคร...คือฉันยังไม่ไว้ใจ...หัวใจตัวเอง
เอ-มิ-กา