~~o..มากไป..ฤๅไฉน..o~~
ฝุ่นสีหม่นบนทางยังคว้างเอื่อย
เท้าเนิบเนือยเรื่อยเร่ซุนเซแถ
สังขารโรยแรงเลือนหาเชือนแช
เฝ้าชะแง้แม้ตาจักพร่ามัว
รถโดยสารผ่านเลยไม่เคยจอด
ทรุดร่างทอดกอดล้ามองฟ้าหลัว
ภาพจางจางกลางใจแสนไกลตัว
รอยยิ้มหัวยั่วเปรยเคยพะนอ
หวังมากไปฤๅไฉนหัวใจนี้
หัวใจที่พลีให้ไม่เคยขอ
เจ้ายื่นช้ำน้ำตาแทนค่ารอ
รันทดท้อทรมาน ณ ลานตรม
เถอะเป็นเฒ่าเฝ้าเรือนเหมือนปีผ่าน
มีเพรงกาลขานขื่นวันคืนขม
อยู่กับเหงาเศร้าโศกวิโยคชม
อกระบมซมซานลูกหลานเอย
ปภัสร์
๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
