โบราณว่า  คารมชาย  นั้นร้ายนัก
         เป็นกับดัก  ผลาญพร่า  คร่าความสาว
         ใครหลงลม  จมปลัก  จักเปื้อนคาว
         คงปวดร้าว  ย่อยยับ  พาอับจน

            สุภาษิต  เยี่ยงนี้  มีอยู่มาก
         แต่ยังยาก  เตือนใจ  ให้เกิดผล
         สตรีผู้  ทิฐิ  มิกังวล
         มักหลงตน  เหยียบย่ำ  คำท้วงติง

            คนไม่เจอ  กับกลัว  มิกลัวพลาด
         อวดฉลาด  ยโส  โง่แกมหยิ่ง
         ยอมปล่อยตัว  ปล่อยใจ  ให้เขาอิง
         ครั้นถูกทิ้ง  คิดได้  ก็สายเกิน

            ก่อนเชื่อใคร  กลั่นกรอง  ตรองให้ซึ้ง
         ถึงก้นบึ้ง  เบื้องใน  ใช่ผิวเผิน
         ควรฟังหู  ไว้หู  รู้ประเมิน
         ยามเผชิญ  คำหวาน  มิลานลน

            อันบุรุษ  สุดดี  นั้นมีน้อย
         ต้องค่อยค่อย  เฟ้นหา  อย่าสับสน
         หนึ่งเดียวที่  คบได้  ไร้เล่ห์กล
         เขาชื่อคน-รักกลอน  สุนทรวิทย์