ฝากยุบลคนไกลรู้ไหมหนอ
ทุกคืนรอท้ออุราจวบฟ้าสาง
ความอาวรณ์สมรพรากไม่จากจาง
อยู่เคียงร่างข้างเหงาที่เข้าครอง
พิศเดือนเพ็ญเด่นโพยมยิ่งโทรมโศก
เหมือนวิโยคเยือนย้ำเข้าซ้ำสอง
เคยเคียงกันสันต์สรวลนวลละออง
กอดตระกองมองจันทร์คราวันเพ็ญ
โอ้ยิ่งเหงาเศร้ารู้สึกยามดึกดื่น
ใจขมขื่นยืนเปลี่ยวยามเหลียวเห็น
น้ำค้างย้อยพร้อยพร่ำเหลือลำเค็ญ
ซ่านกระเซ็นเช่นน้ำตาที่บ่าโซม
อยากใคร่คืนชื่นหวนย้อนทวนกลับ
ร่วมเรียงรับเพ็ญพร่างสำอางโฉม
แนบกายน้อยคอยเคียงจำเรียงโลม
ใต้แสงโคมโสมสว่างกระจ่างดวง
จะให้รอพ้อรำพึงไปถึงไหน
สิ้นอาลัยในดวงจินต์ถวิลหวง
ใจคนรอท้อรันทดสลดทรวง
อย่าเหนี่ยวหน่วงถ่วงฤทัยทิ้งให้ตรม...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
