ก็ยังคงตาลายหมายถั่วสุก
โรมรันรุกไม่มองเหล่าผองเพื่อน
"ใหม้" จึงติดผิดไป "ไหม้" จึงเตือน
มิได้เหมือนจับผิดคิดรังแก
ถึงไม่ใช่นักกลอนอักษรศาสตร์
บางคำพลาดได้ดูก็รู้แน่
ถึงไม่ใช่คุณครูผู้ถ่องแท้
ก็ไม่แพ้รู้เช่นคนเป็นครู
"กานต์ฑิตา"
๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
ด้วยลืมตัวมัวเพลินเลินเล่อหลง
ถั่วงาลงพร้อมกันงาพลันใหม้
เมื่อมิสมภิรมย์คาดดังวาดไว้
ประชดไปคั่วให้ได้..ถั่วดำ
ตำบดอัดถั่วดำทำเป็นผง
เอามาชงลงว่าอร่อยล้ำ
น้ำตาลนมผสมสานรสหวานนำ
ดูดดื่มด่ำคำขมชมเป็นยา
พญาเมา
ตั้งใจคั่ว งาถั่ว มั่วจนไหม้
แหม..ดีใจ ได้ดี มีผู้เห็น
ไฟมันแรง แซงเขิน จนเกินเป็น
หากคั่วเย็น เข็นสุข คงทุกข์ปลาย
ถั่วงากลิ่น บินไป เพราะ"ใหม้"มั่ว
โชคดีครัว ตัว"ใอ" ไร้ความหมาย
งั้นเปลี่ยนตัว ชั่วที่ ไม้มลาย
เริ่มคั่วจ่าย ร่ายกลอน อักษรกานท์
ขอบพระทัย พี่กานต์ ช่วยจารเอา
พญาเมา เกาบอก หยอกใจขาน
รักทั้งสอง คล้องคะแนน เป็นแฟนนาน
รัตน์วดี ไม่จุ้นจ้าน ซ่านใจจริง
รัตนาวดี
แหม..ยิ่งคั่วยิ่งหอม..ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะค๊ะ!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
