๐หวานอย่างเดียวใช่กวีซะที่ไหน
กวีไซร้ย่อมเขียนได้หลากหลายบท
เกลียด รัก โลภ โกรธ หลง ซื่อตรง คด
ใช้แต่งพจน์รสวจีได้ทีเดียว
๐ฤๅต้องหงส์เท่านั้นจึงเหินหาว
นกกาหนาวน้ำตาเดินป่าเปลี่ยว
ฤๅต้องชนชั้นสูงศักดิ์ยูงเชียว
จึงขับเคี่ยวพจน์งามได้ตามใจ
๐ศักดิ์ชาวนายากไร้ก็ไทยล้วน
รู้ครบถ้วนกระบวนท่าคำปราศรัย
อาจแต่งเติมเสริมเด่นความเป็นไทย
เพียงเข้าใจในนิยามแต่งตามกาล
๐จืด หวาน เค็ม เผ็ดผสมอารมณ์ศิลป์
ควรร้อยรินจากฤทัยดวงใสผ่าน
จึงสมค่านามระบิลกวินกานท์
เปรียบอาหารมีครบหมดทุกรสเอย ฯ
อริญชย์
๒๗/๑๐/๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
