"ไร้แสงทอง ของหิ่งห้อย "
แสงหิ่งห้อย คล้อยเคลื่อน เลื่อนลอยผ่าน
บินโบกธาร ธารา คราเงียบเหงา
ส่องแสงพริบ ระยิบระยับ จับบางเบา
แวววับเงา สะท้อน ส่องธารา
เพียงแสงส่อง ต้องน้ำ ฉ่ำแสงน้อย
ดั่งหิ่งห้อย หากส่องแสง แรงคุณค่า
เปรียบกับคน ทนเหงา เศร้าโศกา
ไร้ปัญญา อับแสง แจ้งส่องทาง
เพียงแสงนิด แสงน้อย ในความมืด
ไม่เคยจืด จางหาย คล้ายสว่าง
กระพริบเห็น เป็นจังหวะ กะจับวาง
ส่องคืนร้าง รักเปล่าเปลี่ยว เดียวในกานท์
เพียงคืนนี้ ที่เหงา เปล่าเปลี่ยวนัก
ไร้กลอนบท บาทรัก ถักขับขาน
ไร้แสงทอง ของหิ่งห้อย คอยส่องธาร
ช่างเหงียบเหงา ร้าวร้าน กานท์กวี
เพียงกวี ศรีบ้าน กานท์เหงาหงอย
เพราะรอคอย คนส่องแสง แจ้งวิถี
คงไร้คน คลายเหงา เคล้าวจี
คงนิทรา ในราตรี นี้เดียวดาย
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
