.jpg)
ชื่อบทกลอน: เกลียดท้องฟ้าในวันเหงา
ผู้แต่ง: note16026
เกลียดพระจันทร์ โทสัน ยามเงยมอง
ตาทั้งสอง เพียงเห็น หน้าใสๆ
ที่เคยอยู่ แนบชิด สนิทใจ
นิศากร มองทีไร เหงาเหลือทน
เกลียดแสงดาว พราวกระพริบ ระยิบฟ้า
ดวงดารา พาใจ ให้สับสน
หวนถึงวัน นอนหนุนตัก แม่น่ามน
คนหนึ่งคน คร่ำครวญ เหงาจับใจ
เกลียดสายลม ระทม พานึกถึง
ใจคำนึง ลมพัดผม ปลิวสไว
พลิ้วปะหน้า แก้มนวลขาว สกาวใจ
พัดพาให้ ได้คิดถึง ซึ่งสองเรา
เกลียดตัวเอง ที่ลืม เธอไม่ลง
มิอาจปลง ทรงกายได้ ในคืนเหงา
โทษพระจันทร์ ว่าสายลม บ่นดวงดาว
ตาพร่าพราว เอ่อล้น ด้วยน้ำตา
บทส่งท้าย
จริงๆเหงา กับ ดาว มันไม่ใช่
แต่หัวใจ ให้ลง ตรงคำนี้
มิได้ตั้ง ใจให้กลอน ผิดวจี
ณ ที่นี้ ของอภัย ถึงครูบา
[/size][/color]ผู้แต่ง: note16026
เกลียดพระจันทร์ โทสัน ยามเงยมอง
ตาทั้งสอง เพียงเห็น หน้าใสๆ
ที่เคยอยู่ แนบชิด สนิทใจ
นิศากร มองทีไร เหงาเหลือทน
เกลียดแสงดาว พราวกระพริบ ระยิบฟ้า
ดวงดารา พาใจ ให้สับสน
หวนถึงวัน นอนหนุนตัก แม่น่ามน
คนหนึ่งคน คร่ำครวญ เหงาจับใจ
เกลียดสายลม ระทม พานึกถึง
ใจคำนึง ลมพัดผม ปลิวสไว
พลิ้วปะหน้า แก้มนวลขาว สกาวใจ
พัดพาให้ ได้คิดถึง ซึ่งสองเรา
เกลียดตัวเอง ที่ลืม เธอไม่ลง
มิอาจปลง ทรงกายได้ ในคืนเหงา
โทษพระจันทร์ ว่าสายลม บ่นดวงดาว
ตาพร่าพราว เอ่อล้น ด้วยน้ำตา
บทส่งท้าย
จริงๆเหงา กับ ดาว มันไม่ใช่
แต่หัวใจ ให้ลง ตรงคำนี้
มิได้ตั้ง ใจให้กลอน ผิดวจี
ณ ที่นี้ ของอภัย ถึงครูบา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
