ส่งบทกลอนมาทายทัก..ยามบ่าย
เพื่อระบายคำว่า..คิดถึง
แวะเจาะจงเข้ามาไม่เจอใคร..สักคนนึง
จึงรำพึง.รัก..คิดถึง..ผ่านอักษรา
My smile
ผ่านมา..ไม่ให้ผ่านไป
รีบคว้าไว้..เก็บในอกซ้ายล็อคกุญแจให้แน่นหนา
เผื่อวันต่อต่อไป..ไม่มีเวลา
จะได้รู้สึกว่า..มีคนคิดถึงทุกวัน
คุณปภัสร์
เก็บไว้ให้นานนาน
ปัจจุบัน.วันวาน.เธอกับฉัน
บันทึกตัวใหญ่ใหญ่ ..หนึ่ง .ร้อย. หมื่น พัน
จะได้รู้ว่าคนนี้..คนนั้น..คิดถึงคุณ
My smile
ความคิดถึงที่ได้สัมผัส
ร้อยเรียงรัดกับความห่วงหา..มาไว้นอนหนุน
เก็บร้อยหมื่นพันมาปั่นทอ..เป็นผ้านวมนุ่มละมุน
ห่มคลุมให้คุณ..อุ่นใจในยามห่างกัน
คุณปภัสร์
อบอุ่น..ในนิทรา
ยามหลับตา..กับอ้อมกอด..ภาพฝัน
อบอวลไปด้วยความคิดถึง..ความผูกพัน
ที่คุณยังส่งถึงกัน..อุ่นจิง..อุ่นจัง
My smile
มากกว่าความห่วงใย
สัมผัสได้ไหม..กับหัวใจที่เฝ้าหวัง
แม้แค่เศษเสี้ยวเวลา..ที่ไม่ได้อยู่ลำพัง
ก็ยังอยากนั่ง..เคียงข้างคุณคนดี
คุณปภัสร์
ทุกนาที..ของการสูดลมหายใจ
ยังมีคุณอยู่ใกล้ใกล้..ตรงนี้
ระยะการก้าวเดินยังคง..มีมืออุ่นอุ่นกุมกันไว้..ไม่ห่างสักนาที
ฉันก็อยากเคียงข้างคุณ..แบบนี้.ตราบเท่าที่มี..ลมหายใจ
My smile
อาจบางครั้ง..
ที่ต้องนั่ง..เดียวดายหวั่นไหว
เพราะเรา..อยู่ห่างกันแสนไกล
แต่ว่าเยื่อใย..ก็ห่อหุ้มหัวใจให้ภักดี..เพื่อเรา
คุณปภัสร์
อย่าหวั่นในระยะทาง
เมื่อไกลเกินอ้างว้าง.ขวางกั้น.ภูเขา
ความคิดถึงยังเจือจาง..แม้บางเบา
ในมุมเหงายังมีคำว่าเรา ช่วยเติมเต็ม
My smile
ในทุกเหงา..หรือบางหวั่น
ความรู้สึกตอนนั้น..มันเหมือนถูกทิ่มแทงด้วยเข็ม
นับร้อยนับพัน..นับหมื่นแสนเล่ม
เหมือนแผลถูกเค็ม..ให้แสบร้าวทุรน
ผ่านมาได้ทุกครั้ง
เพราะว่ายังหวัง..แม้ยามสับสน
ยังเชื่อมั่น..ใจเราสองคน
ว่าจะข้ามพ้น..จุดเปราะบางระหว่างใจ
คุณปภัสร์
อ่อนแอ..ในบางเวลา
แต่ไม่เคยสบตา..ให้หวั่นไหว
เหมือนเธอ..คือเชื่อมั่นตลอดไป
กับสองใจและคำว่า...เรา
เจ็บ ..ปวด.. อ้าง.. ว้าง
อาจมีบ้าง..ยามเหม่อเหงา
ทุกข์ ..ท้อ ..ปนเศร้า
กรีดใจเบาเบา..เงาภาพ.น้ำตาหล่น
My smile
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
