อันกวีที่แต่งแปลงอักษร
ทั้งกาพย์กลอนฉันท์โคลงโยงคำคล่อง
ต่างหวังเด่นเน้นสลักหาวรรคทอง
ตามครรลองอารมณ์ให้สมจินต์
แต่งอารมณ์สมจริงอ้างอิงได้
สุขก็ใส่คารมสมถวิล
ทุกข์ก็ส่งลงได้ใจกวิน
ขำไม่สิ้นเฮฮาพาเป็นกลอน
ล้วนต่างเล่นเน้นอารมณ์ให้สมอ้าง
ใช่แต่งอย่างชีวิตลิขิตต้อน
เพียงแต่งไปใส่อารมณ์สมบทตอน
เหมือนละครชีวิตคิดอ้างอิง
หากกวีที่ทำคำอักษร
แต่งกาพย์กลอนเศร้าสุขทุกข์ทุกสิ่ง
แต่งจากจิตที่ได้เป็นไปจริง
ยากจะทิ้งกลอนแนวเก่าไม่เร้าใจ
๑เรยา๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
