เพียงสองมือซื่อสัตย์ ใจสะบัดตาม แล้วกลั่นออกมาด้วยความรัก
ต่อให้ยศเท่ามดแดง แต่แสงจะส่องทั่วท้องฟ้า
ต่อให้ยศใหญ่เท่าภูผา หากกลอนสิ้นศรัทธา ก็ลดลงมาเท่าจอมปลวก
O
คะแนนคือกำลังใจ ก็ใช่ แต่สิ่งที่เหนือและสำคัญกว่านั้น คือการร่วมเรียง เคียงจิตมิตรไมตรี
จึงบ่ต้องกลัว คะแนนที่ชนะใจ ยิ่งใหญ่กว่าคะแนนบนแท่นบอร์ด
O
ใช่ว่าผม เขียนมานาน แล้วริอ่านมาสั่งมาสอน ผมก็แค่นักกลอนคนหนึ่งซึ่งเฝ้าดูอยู่เงียบๆ
ในวันนี้ ไม่มีใครผิด ใครถูก มีแต่ความสงสัยเล็กๆ ซึ่งเราจะมาคุยกัน
O
นึกถึงวันข้างหน้า เราเป็นกวีรุ่นใหญ่ แล้วชนรุ่นหลังที่เข้ามาร่วมพักพิง เค้าถามว่า ปู่ๆ ปู่ๆมีกลอนอะไรให้หนูศึกษา
ถึงตอนนั้น เราก็จะยิ้มเหี่ยวๆ แล้วโชว์กลอนในภาพลักษณ์ใหม่ ให้เด็กน้อยดู อย่างภาคภูมิใจ
O
ไม่มีใครถาม รุ่นไหน? ยศอะไร? คะแนนเท่าไหร่? ในบ้านหลัุงนี้
มีแต่คำถาม คำว่ากลอน สำคัญยังไง??
O
หากคุณรัก อักษร ที่อ่อนไหว
หากคุณใคร่ สืบสาน กานท์แห่งฝัน
จงอุทิศ จิตเอื้อ เพื่อประพันธ์
ใดสำคัญ กว่านี้ ไม่มีแทน
กลอนของครู คู่วิถี ไม่มียศ
มีเพียงกฎ เป็นเนื้อ เพื่อผูกแน่น
กลอนของปู่ ยิ่งใหญ่ ไร้คะแนน
แต่หลักแท่น แก่นศัพท์ นับนิรันดร์
ขอเป็นกำลังใจ ให้ทุกๆคน เปลี่ยนวันนี้ เพื่อสิ่งดีๆ ในวันหน้า ผมเชื่อเช่นนั้น ตราบใดที่มีเพื่อนเฝ้าอ่านกลอนเราอยู่ เขาจะรู้และเลื่อนยศคุณอยู่คู่จิตใจ
ด้วยปรารถนาดี จากบอม ซอง ดุ๊ก ครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
