ก็เพื่อนยุกุพยานหลักฐานชัด
คิดอีกหนคนอ่อนหัดไม่จัดจ้าน
ถูกลายเสือเถิอแล้วสิงอิงอยู่นาน
จนไม่คิดจิตมิค้านต้านสำออย

ต้นรักซ้อนตอนแรกซึ้งจึงหวั่นไหว
วันอำลาว่าอาลัยใจเศร้าสร้อย
ตะวันเคลื่อนเตือนว่าคล้ายเขาหน่ายคอย
ครวญแลหาคราละห้อยปล่อยจนเย็น

สร้างวิมานสานไว้มั่นวันสมหวัง
สิกลับทุกข์สุขกลายทั้งยังเกิดเข็ญ
เพื่อนน้ำมิตรพิษนั้นมากฝากลำเค็ญ
ตนจะปองต้องจำเป็นเค้นสัมพันธ์

จิตที่หึงจึงทำให้ทุกข์ใจนัก
อย่างวันรู้อยู่ว่ารักจักแปรผัน
ไม่ทันคิดมิตรที่เคยเปิดเผยกัน
จะยังปองจ้องแย่งปันบั่นไปครอง

วันสังหรณ์วอนเสียงเห่เสน่หา
เน้นถึงวันนั้นเถิดว่าอย่าสร้างหมอง
ช่วยนึกคืนชื่นน้ำคำฉ่ำทำนอง
หว่านเริ่มพังหวังเราพ้องต้องระทม

สังคมดาวสาวคำดวงถูกลวงล่อ
ใจเมียเก็บเจ็บมันก็พอขื่นขม
กลับยิ่งร้ายกลายยามร้างเขาห่างชม
หากเอารักหักอารมณ์ทนข่มใจ

              ดาว อาชาไนย