บทกวี
ฉันเคยรักบทกวีดั่งชีวิต
เคยยึดติดจมปรักตัวอักษร
หลงอาหารหวานรสคือบทกลอน
แม้ยังอ่อนเชิงด้อยในถ้อยคำ

บทกลอนรักถักร้อยแม้น้อยนัก
มิอาจจักพอมอบคนบอบช้ำ
บทกลอนมีสาระเรื่องพระธรรม
เพียงเพื่อนำแง่คิดสะกิดใจ

ฉันเห็นความเป็นอยู่ของผู้เฒ่า
ฉันจึงเล่าเรื่องคนที่หม่นไหม้
ฉันเห็นความงามขลับแล้วดับไป
จึงเล่าไว้บางถ้อยของร้อยกรอง

ฉันอยากบอกเธอนักให้รักชาติ
ฉันจึงวาดภาพผู้ที่กู่ก้อง
ท่ามกลางดินแดงเดือดหยดเลือดนอง
ให้เสียงร้องร่ำยินถึงวิญญาณ

ฉันเห็นความทุกข์ทนความจนยาก
จึงเล่าฝากคำให้เธอได้อ่าน
ฉันเห็นความชุ่มชื้นและชื่นบาน
จึงเขียนกานท์จารจดทุกหยดรอย

มีคำให้ไขว่คว้าเต็มอากาศ
ซึ่งเธออาจต่อเชื่อมเพียงเอื้อมสอย
ความงดงามวิจิตรประดิดประดอย
ย่อมมากน้อยแตกต่างตามทางตน

ได้รู้จักเพื่อนพ้องและน้องพี่
ผ่านวลีลุ่มลึกที่ฝึกฝน
รู้เรื่องราว..ร้าว..สุข ของทุกคน
นี่คือมนต์โดยแท้อย่างแน่นอน

ฉันยังรักบทกวีดั่งชีวิต
ยังเฝ้าคิดแกะสลักตัวอักษร
หาความต่างบางรสในบทกลอน
แม้ยังอ่อนเชิงด้อยในถ้อยคำ…….

๒๒ มิถุนายน ๒๕๕๑

แรงบันดาลใจจาก “ฉันหลงรสบทกวี..ดั่งชีวิต” ของ ป.ปราณรวี