Re: ๐๐๐ ~ สงสารเธอ ~ ๐๐๐

อ้างจาก: บ้านริมโขง ที่ 25 มิถุนายน 2011, 08:52:PM

จะเนิ่นนานปานใดในหนึ่งชาติ
ความพลั้งพลาดอาจเหเทสถาน
เปลี่ยนอารมณ์บ่มเศร้าเฝ้าร้าวราน
ร้าวดวงมานสะท้านทกอกระทม

เวลาเปลี่ยนเวียนไปไม่หวนกลับ
ชีวิตพับกลับฉากบากหน้าข่ม
มีแต่เดินสู้ต่อไม่ท้อตรม
เก็บความขมตรมซ่อนก่อนเกินทาง

นี่แหละหนาชีวิตคนคิดสู้
ต้องรับรู้ทั้งสุข-ทุกข์หม่นหมาง
มีแผลเป็นตามกายจนวายวาง
เป็นเกียรติอ้างทางผ่านกร้านชีวิต

ปริญญาใดใดได้เรียนร่ำ
ต่างจัดหมวดจัดทำนำลิขิต
ปริญญาฝ่าวางทางความคิด
ล้วนแต่จิตจัดหมู่ทางสู้เอง

เธอไม่ยอมพร้อมฝันในวันหน้า
ต้องนำพาให้พ้นคนข่มเหง
ต้องเชิดหน้าท้าสู้หมู่นักเลง
สร้างแสงเปล่งเฉ่งฉายคล้ายเพชรวาว

เพียงยืนมองต้องระทึกศึกครั้งนี้
เดิมพันที่ชีวิตจิตใจสาว
ย่างก้าวมั่นฟันฝ่าอีกคราคราว
หวังเอื้อมดาวคว้าเดือนเข้าเรือนครอง.

"บ้านริมโขง"

อุ๊ยต๊ายตาย ว๊ายกรี๊ด ปรี๊ดขึ้นหมอง
ไม่หันมอง ยังถองซ้ำ ทำเย้ยหยัน
ว่าเขาแก่ แต่ตัวเก่า เฒ่าเหมือนกัน
อ้างไม่หัน ไม่ทันเห็น เลนส์ตายาว

ว่าแล้วก็ ขอเม้าท์ พ่อเฒ่าโขง
ทำพูดโยง โครงชีวิต ลิขิตร้าว
ต้องสู้ทน พ้นผ่าน กาลทุกคราว
เป็นรอยราว แผลทั่ว ทั้งตัวกาย

แต่จริงไซร้ ให้โดนแกล้ง แยงขัดขา
ที่ผ่านมา ไม่คิดช่วย ซวยจนได้
จึงหกล้ม ซมลูกรัง แทบคลั่งตาย
พร้อมด้วยไม้ หน้าสาม ตามบรรเลง

ฉันไม่ยอม พร้อมมีดฟัน ยันที่หน้า
ต้องนำพา ให้พ้น คนข่มเหง
โดยเฉพาะ บ้านริมโขง เดินโตงเตง
คิดเอาเอง ว่าใครแน่ ที่แพ้ไป....

กลอนพาไป ใจสั่ง ยังไม่เหนื่อย
ก็เรื่อยเรื่อย เจื่อยเจี๊ยกเจี๊ยก เรียกหาได้
เรื่องตำตอ รออยู่ ไม่รู้รึไง
เจอเมื่อไร ไม่รอดหรอก บอกไว้เลย 555