~*~ หนึ่งเดียว ~*~
แสนอนาถวาสนาช่างอาภัพ
อีกกี่กัปกี่กัลป์ต้องฝันหา
มีแต่เพียงภาพนิมิตตรึงติดตรา
ปรารถนาเปล่าร้างบนทางลวง
ไยพบแล้วพลัดพรากซ้ำซากนัก
สบความรักหวานซึ้งประหนึ่งสรวง
ทอดเส้นทางวางรองใจสองดวง
ได้ผ่านล่วงร่วมร้อยเพียงสร้อยกานท์
คำวิงวอนฟ้าดินพรหมอินทร์อ้าง
ใครหนึ่งวางด้วยจิตอธิษฐาน
ราวหมายปลิดเจตจินต์พรากวิญญาณ
รั้งดวงมานด้วยมือไปถือครอง
จนตาเนื้อมืดบอดตลอดช่วง
ตกสู่ห้วงวังวนอันหม่นหมอง
รอคอยกาลผ่านผันถึงวันปอง
ได้พ่วงพ้องภาพฝันสู่วันจริง
รอยอดีตขีดชาติให้พลาดช่วง
จนทั้งทรวงไร้สุขสูญทุกสิ่ง
สิ้นสุดแล้วฤๅรักให้พักพิง
สุดประวิงอาวรณ์ให้ผ่อนเพลา
เก็บสร้อยกานท์หวานหอมเอาย้อมจิต
พร้อมรูปรอยนิมิตผ่อนพิษเหงา
หลงอยู่ในภาพเลือนอันเหมือนเงา
คอยแนบเนาเนื้อทรวงแทรกดวงใจ
ต่อแต่นี้แม้คอยอีกร้อยชาติ
รอบชีวาตม์ขาดดับกัปสมัย
จะด้วยโทษทัณฑ์ท้นแต่หนใด
ขอผูกใจรั้งตรึงเพียงหนึ่งเดียว
วลีลักษณา
๖ มิถุนายน ๒๕๕๔
แสนอนาถวาสนาช่างอาภัพ
อีกกี่กัปกี่กัลป์ต้องฝันหา
มีแต่เพียงภาพนิมิตตรึงติดตรา
ปรารถนาเปล่าร้างบนทางลวง
ไยพบแล้วพลัดพรากซ้ำซากนัก
สบความรักหวานซึ้งประหนึ่งสรวง
ทอดเส้นทางวางรองใจสองดวง
ได้ผ่านล่วงร่วมร้อยเพียงสร้อยกานท์
คำวิงวอนฟ้าดินพรหมอินทร์อ้าง
ใครหนึ่งวางด้วยจิตอธิษฐาน
ราวหมายปลิดเจตจินต์พรากวิญญาณ
รั้งดวงมานด้วยมือไปถือครอง
จนตาเนื้อมืดบอดตลอดช่วง
ตกสู่ห้วงวังวนอันหม่นหมอง
รอคอยกาลผ่านผันถึงวันปอง
ได้พ่วงพ้องภาพฝันสู่วันจริง
รอยอดีตขีดชาติให้พลาดช่วง
จนทั้งทรวงไร้สุขสูญทุกสิ่ง
สิ้นสุดแล้วฤๅรักให้พักพิง
สุดประวิงอาวรณ์ให้ผ่อนเพลา
เก็บสร้อยกานท์หวานหอมเอาย้อมจิต
พร้อมรูปรอยนิมิตผ่อนพิษเหงา
หลงอยู่ในภาพเลือนอันเหมือนเงา
คอยแนบเนาเนื้อทรวงแทรกดวงใจ
ต่อแต่นี้แม้คอยอีกร้อยชาติ
รอบชีวาตม์ขาดดับกัปสมัย
จะด้วยโทษทัณฑ์ท้นแต่หนใด
ขอผูกใจรั้งตรึงเพียงหนึ่งเดียว
วลีลักษณา
๖ มิถุนายน ๒๕๕๔
ปรารถนาลุล่วงสู่ห้วงกัปป์
ที่ลาลับดับผ่านสังขารเสี้ยว
พร้อมวิญญาณหาญขอวนรอเทียว
เข้าเกาะเกี่ยวเกี้ยวกุ้มกุมหัวใจ
ให้สานสายใยรักสมัครมั่น
มิไหวหวั่นครั่นคร้ามท่ามสมัย
จะกี่กัปป์ผ่านวนจงดลใจ
สองหทัยหมายมั่นรังสรรค์ปอง
จึงร้อยกานท์ผ่านมาสัญญารัก
ด้วยสมัครรักนี้ไม่มีสอง
เพียงหนึ่งนางสองใจใคร่ครอบครอง
ขอสนองเสนอนั้นดังฝันที
แม้จะรอต่อไปในภพชาติ
ที่ปรามาสหมายองค์อนงค์ศรี
ด้วยปราโมชโปรดด้วยช่วยพาที
ที่พึงมีส่งซึ้งถึงนงคราญ
ดั่งเรือน้อยลอยคว้างท่ามสมุทร
พายุฉุดดึงดับลับสังขาร
ดิ่งสู่ห้วงเหวหุบสมุทรนาน
แต่รอกาลพานพื้นคืนดังใจ
นิทรารอขอตั้งยังดวงจิต
ให้สถิตแต่นงไม่สงสัย
จะมั่นคอยรอยรักภักดิ์อาลัย
สถิตในกาลกัปป์นับนิรันดร์ ฯ
~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
