อดีตชาติมาดหมายปรายปะสบ
แค่เพียงพบจบขาดสวาทเหิน-
ห่างรอยรักภักดิ์นี้ที่เผชิญ
สิ้นทางเดินเพลินยลจำนนยอม
แม้ชาตินี้มีรักภักดิ์อีกหน
ก็จำทนจนใจด้วยไม่พร้อม
ทางแห่งเราเหงาจิตให้ติดตรอม
ถึงถนอมรักไว้ไม่เสื่อมคลาย
ขอบนบานผ่านฟ้าสักคราหน
โปรดจงดลมนตร์ขลังดังมานใฝ่
ขอสบรักหนักนวลเป็นตรวนทัย
ตราบต่อไปชั่วกัปป์นับนิรันดร์
จึงตั้งจิตสัตยาอธิษฐาน
ที่บนบานผ่านถ้อยร้อยเรียงนั้น
แม้นชาตินี้ยังมิสบใช่จบกัน
ภพหน้านั้นพลันถึงยังตรึงตรา
ขอสองใจใฝ่สานสมานรัก
ด้วยตระหนักรักซึ้งคนึงหา
ยังมั่นคงตรงแน่วแก้วกานดา
แม้เพลาผ่านล่วงยังห่วงใย
ฟ้าจงดลยลเจ้าให้เคล้าเคียง
เทพไท้เพี้ยงสงสารข้าฯ ขานไข
ถ้อยจำนรรจ์ผ่านกาลมานานไกล
ขอจงได้สบรักที่ภักดิ์ที
ข้าคอยรอต่อไปอีกร้อยชาติ
ขอปรามาสเพียงองค์อนงค์ฺศรี
ให้แช่มชื่นรื่นรมย์สมฤดี
ดังพาทีทุกชาติไม่คลาดครา ฯ
~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~
~*~ หนึ่งเดียว ~*~
แสนอนาถวาสนาช่างอาภัพ
อีกกี่กัปกี่กัลป์ต้องฝันหา
มีแต่เพียงภาพนิมิตตรึงติดตรา
ปรารถนาเปล่าร้างบนทางลวง
ไยพบแล้วพลัดพรากซ้ำซากนัก
สบความรักหวานซึ้งประหนึ่งสรวง
ทอดเส้นทางวางรองใจสองดวง
ได้ผ่านล่วงร่วมร้อยเพียงสร้อยกานท์
คำวิงวอนฟ้าดินพรหมอินทร์อ้าง
ใครหนึ่งวางด้วยจิตอธิษฐาน
ราวหมายปลิดเจตจินต์พรากวิญญาณ
รั้งดวงมานด้วยมือไปถือครอง
จนตาเนื้อมืดบอดตลอดช่วง
ตกสู่ห้วงวังวนอันหม่นหมอง
รอคอยกาลผ่านผันถึงวันปอง
ได้พ่วงพ้องภาพฝันสู่วันจริง
รอยอดีตขีดชาติให้พลาดช่วง
จนทั้งทรวงไร้สุขสูญทุกสิ่ง
สิ้นสุดแล้วฤๅรักให้พักพิง
สุดประวิงอาวรณ์ให้ผ่อนเพลา
เก็บสร้อยกานท์หวานหอมเอาย้อมจิต
พร้อมรูปรอยนิมิตผ่อนพิษเหงา
หลงอยู่ในภาพเลือนอันเหมือนเงา
คอยแนบเนาเนื้อทรวงแทรกดวงใจ
ต่อแต่นี้แม้คอยอีกร้อยชาติ
รอบชีวาตม์ขาดดับกัปสมัย
จะด้วยโทษทัณฑ์ท้นแต่หนใด
ขอผูกใจรั้งตรึงเพียงหนึ่งเดียว
วลีลักษณา
๖ มิถุนายน ๒๕๕๔
แสนอนาถวาสนาช่างอาภัพ
อีกกี่กัปกี่กัลป์ต้องฝันหา
มีแต่เพียงภาพนิมิตตรึงติดตรา
ปรารถนาเปล่าร้างบนทางลวง
ไยพบแล้วพลัดพรากซ้ำซากนัก
สบความรักหวานซึ้งประหนึ่งสรวง
ทอดเส้นทางวางรองใจสองดวง
ได้ผ่านล่วงร่วมร้อยเพียงสร้อยกานท์
คำวิงวอนฟ้าดินพรหมอินทร์อ้าง
ใครหนึ่งวางด้วยจิตอธิษฐาน
ราวหมายปลิดเจตจินต์พรากวิญญาณ
รั้งดวงมานด้วยมือไปถือครอง
จนตาเนื้อมืดบอดตลอดช่วง
ตกสู่ห้วงวังวนอันหม่นหมอง
รอคอยกาลผ่านผันถึงวันปอง
ได้พ่วงพ้องภาพฝันสู่วันจริง
รอยอดีตขีดชาติให้พลาดช่วง
จนทั้งทรวงไร้สุขสูญทุกสิ่ง
สิ้นสุดแล้วฤๅรักให้พักพิง
สุดประวิงอาวรณ์ให้ผ่อนเพลา
เก็บสร้อยกานท์หวานหอมเอาย้อมจิต
พร้อมรูปรอยนิมิตผ่อนพิษเหงา
หลงอยู่ในภาพเลือนอันเหมือนเงา
คอยแนบเนาเนื้อทรวงแทรกดวงใจ
ต่อแต่นี้แม้คอยอีกร้อยชาติ
รอบชีวาตม์ขาดดับกัปสมัย
จะด้วยโทษทัณฑ์ท้นแต่หนใด
ขอผูกใจรั้งตรึงเพียงหนึ่งเดียว
วลีลักษณา
๖ มิถุนายน ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
