เข้าใจ..ว่าคุณไร้ ก้ อ น เ นื้ อ ข้ า ง ซ้ า ย
ฉันจะทำอะไรคุณได้..ยังไงก็ผิดเสมอ
เจ็บ..และเจ็บกับการกระทำของเธอ
แต่ไม่มีสิทธิ์ไปเพ้อ..เรียกร้องอะไร
ไม่ใช่ ดิ น ส อ ..ที่ใช้ขีดเขียน
แต่คุณบันทึกบทเรียน.ความทรงจำ.รู้ไหม
แต่ละอย่างบาดจนชากับการละเลย..ไร้ใจ
บันทึกเล่มหนาที่ลบไม่ได้..จึงมีแต่ความปวดพร่า..ไม่เคยชิน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
