.jpg)
แสนเหนื่อยอ่อนบนทางไกลในมุ่งหวัง
แต่ไม่รั้งรอหยุดในจุดหมาย
แม้ไม่มีมิตรใดไว้ข้างกาย
ก็ไม่หวั่นยอมแพ้พ่ายโดยเฝ้ารอ
หวังพบร่มไม้เย็นดับเข็ญทุกข์
หวังพบที่ซ่อนซุกสักวันหนอ
ไม่ยอมให้น้ำอะไรมาไหลคลอ
ถึงแม้ท้อ..ถึงแม้ล้าก็จะทน
เฝ้าหวังคนมาปลอบใจไม่สิ้นสุด
กลับยิ่งฉุดตัวตกต่ำรอยช้ำหม่น
เหมือนรอยยิ้มใครเย้ยหยันให้ร้อนรน
ร้าวใจจนเจ็บสะอื้นขมขื่นทรวง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
