“ช่างเถอะ!..ฉันมันก็แค่..?”

เธอสร้างตราบาปไว้แล้วไกลจาก
มอบแผลฝากซากคนแหลกป่นปี้
กลายสภาพสาปสู่ผู้ภักดี
ให้จมสู่อเวจีนี้ทั้งเป็น

สะอึกอั้นกลั้นร้องก้องรู้สึก
กับเจ็บลึกฝังในเธอไม่เห็น
คงสะใจได้เชือดแบบเลือดเย็น
คนกระเด็นเซ่นใจคือใครกัน

ฉันคงแค่ขอทานที่ร่านรัก
รอเศษใจเธอควักฝากลงขัน
ต่อชีวิตของใจไปเพียงวัน
แค่คนรั้นยื้อใจให้เธอแล

รักที่สร้างวางลงคงสูญเปล่า
ได้แต่เฝ้าเกาเก็บเย็บรอยแผล
เป็นเศษเถ้าเก่าร้างทางรักแปร
หรืออาจแค่ของว่างทางใจคน

แก้วขยะคละเกลื่อนเปื้อนดินฝุ่น
ยังเอาหมุนเวียนใหม่ใช้อีกหน
บัดหัวใจใช้แล้วแผ่วกมล
มิมีใครใคร่ยลมลทินครอง

จะเอาน้ำอันใดใคร่ชะล้าง
ช่วยสะสางราคีที่ขื่นหมอง
สายตาเธอเผื่อแผ่แค่หันมอง
คล้ายเป็นของเก่าผุลุใกล้พัง

เถอะชะตาคนบาปถูกสาปรัก
ถูกปฏักปักลงตรงกลางหลัง
ฉันก็แค่เศษเบื่อเหลือกำลัง
ของเธอแล้วกระมัง..จึ่งร้างลา

~masapaer~