ชื่อบทกลอน : รำพึงถึงวัน...รำพันถึงเธอ
ผู้แต่ง : ตุลาทิตย์
ช่างยาวนานผ่านมาเวลานับ
แล้วล่วงลับผ่านจนชันษา
อันขวบเข้าเล่าผ่านกาลชรา
ครั้นนิทรายังจำคำว่าเรา
ช่างคิดถึงจึงถวิลจินต์จนจิต
ใจเผลอคิดถึงวันฉันถูกเผา
อันหญิงอื่นหมื่นเร้นมิเฟ้นเอา
ครั้นเจอเจ้ากลับแย่งแข่งกันชม
ช่างอนาจชาติชายไว้ลายเสือ
แล้วไหนเกลือใกล้ด่างช่างสุขสม
อันผู้ชายพายเรือเชื่อว่าจม
ครั้นว่าลมคลื่นใหญ่ต้องใจจำ
แม้นว่าเหมือนเดือนเด่นเช่นเจ้านั้น
สุริยันอย่างเราเล่าน่าขำ
แม้นยิ่งใหญ่ใครเทียมมิเจียมกรรม
ยังชอกช้ำมิอาจสู้กับหมู่ดาว
หากได้พบสบเจอเธอชาติหน้า
ขอจงอย่าผลักใสจากใจสาว
จะเป็นโลกคู่จันทร์อันสกาว
ให้สองเราหมุนรอบกันเท่านั้นพอ
ผู้แต่ง : ตุลาทิตย์
ช่างยาวนานผ่านมาเวลานับ
แล้วล่วงลับผ่านจนชันษา
อันขวบเข้าเล่าผ่านกาลชรา
ครั้นนิทรายังจำคำว่าเรา
ช่างคิดถึงจึงถวิลจินต์จนจิต
ใจเผลอคิดถึงวันฉันถูกเผา
อันหญิงอื่นหมื่นเร้นมิเฟ้นเอา
ครั้นเจอเจ้ากลับแย่งแข่งกันชม
ช่างอนาจชาติชายไว้ลายเสือ
แล้วไหนเกลือใกล้ด่างช่างสุขสม
อันผู้ชายพายเรือเชื่อว่าจม
ครั้นว่าลมคลื่นใหญ่ต้องใจจำ
แม้นว่าเหมือนเดือนเด่นเช่นเจ้านั้น
สุริยันอย่างเราเล่าน่าขำ
แม้นยิ่งใหญ่ใครเทียมมิเจียมกรรม
ยังชอกช้ำมิอาจสู้กับหมู่ดาว
หากได้พบสบเจอเธอชาติหน้า
ขอจงอย่าผลักใสจากใจสาว
จะเป็นโลกคู่จันทร์อันสกาว
ให้สองเราหมุนรอบกันเท่านั้นพอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
