.jpg)
ชื่อบทกลอน : ฉันจดจำเธอเสมอ
ผู้แต่ง : ช่ออักษราลี
ขณะมืดทอดภวังค์ก็หลั่งไหล
ห้วงเดียงสา ทุ่งวิไล ดอกไม้หอม
โลกวัยเยาว์ล่องลมให้ดมดอม
ก้าวสู่อ้อมแสงจันทร์ฉันและเธอ
วันที่ดอกไม้อวลสวนผีเสื้อ
หนาวลมเหนือล่องฟ้ามาเสนอ
ระบายทุ่งด้วยดอกออกละเมอ
ด้วยฝันเราฝันเพ้อเสมอมา
ในวันที่ฤดูรักมาทักทาย
ด้วยผกายแสงทิพย์ขลิบเหนือหล้า
เราก็เช่นผีเสื้ออะเคื้อลีลา
เมื่อนกฟ้าบรรเลงเพลงชีวัน
เราปีนเก็บดอกดาวพราวทุ่งดึก
ทุ่งดอกพฤกษ์ฉ่ำฝนคนช่างฝัน
ไกวชิงช้าโยนไปในแสงจันทร์
วิ่งไล่จับตะวันและจันทร์ดาว
เราละเมอเพ้อว่าอนาคต
คงมีแสงสวยสดจรดเนื้อสาว
ไต่รุ้งฝันวันคืนอันยืนยาว
มีวิมานแพรวพราวราวเทพนิยาย
แล้วภวังค์ถูกปลุกลุกตาตื่น
หลังที่ฉันเริ่มฟื้นชื่นแสงสาย
เธอขยับตัวเต้นเพ้นท์รอบกาย
ดูคล้ายคล้ายผีเสื้อเรื่อราตรี
ด้วยเธอชอบดวงดาวในดวงไฟ
เธอชอบแบงค์มาลัยสดใสสี
เพียรกางปีกเหลื่อมศิลป์บินฉิมพลี
ส่วนฉันนี้เพื่อนแท้มาแต่เยาว์
กาลเวลาผันเวียนเปลี่ยนแค่ไหน
โลกอารยะหมุนไปกลางใจเขลา
ความสัมพันธ์เช่นมิตรแนบจิตเรา
จะกาลเก่ากาลใหม่ไม่เคยลืม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
