อยู่กับดินถิ่นฐานมานานเนิ่น
จวบจำเริญเกินจิตคิดผันผิน
ความซาบซึ้งตรึงตราเป็นอาจิณ
ขอแดดิ้นสิ้นลมถมถิ่นเดิม
แผ่นดินนี้มีความจำที่ซ้ำซับ
แนบประทับนับนานประสานเสริม
สมัยอยู่ปู่ตามาแต่งเติม
เหมือนแต้มเจิมเพิ่มค่ากว่าแดนใด
อันทรัพย์อื่นหมื่นสรรพ์ก็พลันสิ้น
ยามหมดจินต์สิ้นวิญญาณ์อายุขัย
แต่ทรัพย์ทรวงห่วงถวิลไม่สิ้นไป
อยู่แนบในใจเราเฝ้าตามตน...
" บูรพ์ "
เป็นหยาดเหงื่อ แรงงาน สร้างบ้านไม้
พออาศัย สุขสันต์ กันแดดฝน
มีผืนนา กล้าชำ จ้ำดินโคลน
ปลูกเนินบน มะม่วง พวงลำไย
เป็นวิถี ชีวิต จิตลูกทุ่ง
เพื่อพยุง พอเพียง เลี้ยงตัวได้
ก่อนย่ำแย่ แค่นี้ ดีถมไป
พ่อเสียใจ ไม่สู่ อยู่เมืองกรุง
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
