Re: ร้อยกรองอิสระ บทกวีไร้ฉันทลักษณ์

มืดมิดม่านรัตติกาล
เนิ่นนาน..นับอสงไขย
ณ.แดนดิน..ที่อวดอ้าง..ดั่งเทวาลัย
หมู่สัตว์-มากมาย ล้วนหลับไหล..ไม่ลืมตา

เทวรูป-สูงเสียด อลังการ..ตระหง่านงำ้
ทอดเงายาวเหยียด..ทาบทับ
ซากศพ-รอยเลือดและคราบนำ้ตา..
..ที่มิเคยเหือดแห้ง

ฝูงแร้งโฉบบิน-ฉวัดเฉวียน
บินวน-บินเวียน-อย่างอหังการ
ดวงตาแดงฉาน..กระหายเลือด
มุ่งมั่น-รอคอย..เหยื่ออันโอชะ!

นกพิลาปขาว..เซื่องซึม-หลับไหลในกรงเหล็ก..ดำทะมึน
เรียงราย-ดารดาษ
ละเมอหา..เสรีภาพ-อยู่หนใด?
เฝ้านับเวลารอคอย..ไร้สิ้นสุด..
...110วัน..111วัน..112วัน
...110เดือน..111เดือน..112เดือน..

..ยังคงมืดมิด..
มวลมหามิตรแห่งพิลาป ..กระวนวาย
ต้องรอคอยถึงเมื่อไหร่?
แสงธรรม..จึงสาดส่อง???

พิลาปน้อยตัวแรก..เริ่มส่งเสียง
ตัวที่สอง..ขานรับ
ตัวที่สาม..ตัวที่สี่
และตัวถัดไป..ไม่อาจทนนิ่งเฉย

โบยบินแล้วขับขาน
บทเพลงเสรีภาพ..ก้องกังวาน!!

เทวรูปปรายตามอง..สีหน้ายังคงเรียบเฉย-ไร้รอยยิ้ม
..ตวัดดาบอาญาสิทธิ์!!
พลัน-ทันใด!!!
ฝูงแร้งกรีดเสียง-โหยหวน!!!
พุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า!!!!

โศกนาฏกรรม..เริ่มต้น
..ใครเลยจะรู้ว่า-จะจบลงเมื่อไหร่???
...112นาที
...112ขั่วโมง
...112วัน
...112เดิอน
หรือ112ปี????