คือแกงเลียงเพียงชิมมิอิ่มได้
โมโหไปโกรธกริ้วเพราะหิวห้าว
ดื่มน้ำมั่วกลัวคอติดบ่อวาล์ว
กลัวแล้วสาวทั้งเหนียมเจียมประจาน

คือยาลมดมโล่งสูดโปร่งปอด
อยู่หรือรอดเมตตาอย่าสังหาร
ปล่อยทางไปไว้เผื่อเหลือกบาล
หัวไม่ล้านสักนิดอิจฉาใคร

แค่ส้มตำจ้ำสู้พออยู่กิน
ใบกระถินแกล้มกับจึงจับใส่
ตีนติดดินกินทำพอจำใจ
เป็นอยู่ให้หามหักพอหนักเบา

สุขสบายหายใจในแผ่นดิน
มากทรัพย์สินลาภยศปรากฎเหล่า
ถึงเวลาสูญไปไม่เหลือเงา
จะยื้อเอาเข้าตัวได้ชั่วคราว