อิงนิทาน

สุนัขหนึ่ง บึ่งไป ในตลาด
ยังบังอาจ ขโมยไก่ หมายอาหาร
เดินทอดน่อง ลำพองตน บนสะพาน
ครั้นมองผ่าน ลงน้ำ เห็นตำตา

มีอีกตัว คาบไก่ ตัวใหญ่นัก
อยากจะลัก เปลี่ยนได้ ทำไงหนา
คายของเรา เอาตัวใหญ่ ไม่ยากนา
น้ำพัดพา จมหาย ใต้ก้นคลอง

หิวก็หิว ไส้กิ่ว นิ่วก็ปวด
ท้องขมวด ทำไงหว่า พาหม่นหมอง
อีกฝั่งบน คนหาปลา นำมากอง
คอยแอบย่อง คาบไป จะได้กิน

ด้วยรีบเร่ง เกินไป จึงได้เศร้า
ก้างตำเข้า แล้วนี่ ที่โคนลิ้น
ไปหานก กระสา ก่อนจะบิน
ใกล้ยังถิ่น เดียวกัน ช่วยฉันที

ช่วยเอาก้าง ค้างใน ออกให้ด้วย
ขอจงช่วย อีกนา น่าครั้งนี้
ให้ปลาเป็น รางวัล ของฉันมี
รีบเร็วซี ปากอ้า อย่าละเลย

นกกระสา ยืนฟัง ยังส่ายหน้า
จะเร่งมา อย่างไร ได้ทำเฉย
บอกสุนัข ฟังเรา เรื่องเก่าเคย
ยังเปรียบเปรย นิทาน อ่านแล้วนา

โกงรางวัล ไม่ว่า จะฆ่าด้วย
ถึงคราซวย ของเจ้า เข้าแล้วหนา
เจ้าสุนัข ได้ฟัง หลั่งน้ำตา
จึงมุ่งหน้า ลงฝั่ง ยังลำธาร

เจอลูกแกะ ดื่มน้ำ ตามด้านใต้
ขอร้องให้ ช่วยนา ว่าสงสาร
ฝ่ายลูกแกะ ตอบไป ได้ทันการ
เมื่อยาวนาน ปู่เล่า เรายังจำ

พ่อของเจ้า อันธพาล ระรานแกะ
ไม่แยกแยะ เหตุนั้น ฉันยังช้ำ
มาครั้งนี้ คิดหมาย ได้กระทำ
จะเหยียบย่ำ กันไง ไปไกลเลย

สุนัขเดิน โซเซ เฉนอกทาง
ตกบ่อร้าง ขึ้นไม่ไหว ได้นิ่งเฉย
มีแพะน้อย เดินเล่น เหมือนเช่นเคย
สุนัขเอ่ย ร้องทัก เพื่อนรักมี

ลงดื่มน้ำ ในนี้ ซีเย็นเจี๊ยบ
หวังจะเหยียบ แพะไว้ ใช้โจนหนี
แพะน้อยก้ม ลงมอง ตรองท่าที
ฟังก่อนซี นัดแกะไว้ ใกล้ลำธาร

แพะกับแกะ เจอกัน นั้นหัวเราะ
ด้วยจำเพาะ อีสปเขียน ได้เรียนอ่าน
รู้ทันเล่ห์ สุนัขได้ ใจเบิกบาน
อันธพาล ก็ตาย ไม่นานมา.
................................
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "มั่ว"

ด.ช. นพ