มองเวิ้งฟ้าเมฆาลอยคล้ายคล้อยเคลื่อน
อันรักเก่าเฝ้าเตือนมิเลือนหาย
เมื่อเมฆหม่นคนเล่าเศร้ามิคลาย
เมื่อเมฆกลายเป็นสายฝนปนน้ำตา
อันรักเก่าเฝ้าเตือนมิเลือนหาย
เมื่อเมฆหม่นคนเล่าเศร้ามิคลาย
เมื่อเมฆกลายเป็นสายฝนปนน้ำตา
เมฆ เมื่อฉันเหงาเฝ้าจ้องมองเบื้องสูง
ตะวันสาดสางรุ่งมุ่งสู้ฟ้า
ส่องกระทบพบเงาเจ้าเมฆา
กระทบตางามนักทักอารมณ์
เฝ้านิมิตวาดฝันกลั่นเรืองศิลป์
โยนอ่อนจินต์แห่งใจใสสุขสม
เมื่อเจ้าลอยล่องฟ้าช่างน่าชม
สร้างกระแสนิยมบ่มใจเรา
นอนทอดกายหงายมองจ้องดูเมฆ
เหมือนปั้นเสกนภาฟ้าว่างเปล่า
ให้มีค่าความหมายในโลกเทา
มิบางเบาเปล่าว่างอย่างเหงาตา
ท้องนภาผ้าใบผืนใหญ่นัก
เมฆลอยเคลื่อนประจักษ์ฝากสิ่งท้า
ให้ใจเราเร่าร้องก้องจินตนา
บนนภาฟ้างาม ณ ยามมอง
แม้มืดมนฝนฟ้าคราหมองหม่น
ก็ส่งดลจินตนาคราเศร้าหมอง
อัสนีชี้อาบภาพน่าปอง
แม้หวั่นใจยังจ้องปองไม่ลืม
เดี๋ยวตามไปดูเมฆสวย ๆ ที่ห้องนั่งเล่นกันนะคะ ... มะสะแป..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
