
เมื่อความรักลดน้อยด้อยคุณค่า
ทุกเวลานาที...ไร้ความหมาย
เอื้อมคว้าไขว่ได้มาเพียงร่างกาย
อยู่ท่ามกลางทะเลทรายเพียงลำพัง
มีแต่ความแห้งโหยและโรยร่วง
ที่ตักตวงหวงไว้...ได้เพียงหวัง
มีเพียงเสียงหัวใจฉัน...ที่เสียงดัง
กับน้ำตาที่รินหลั่งลงผืนทราย
เมื่อเวลาเลยผ่าน...สู่วันใหม่
ขอบแก้วใสวางครอบดูเฉิดฉาย
ตุ๊กตาเริงระบำย่ำกรีดกราย
อยู่กับความเดียวดายไม่หวนคืน
จับพลิกไปพลิกมา...ไม่หยุดยั้ง
จงใจตั้งให้ทรายหล่นบนแผ่นผืน
แล้วจับพลิกสลับบทบนจุดยืน
วนอยู่กับเสียงสะอื้น...ทุกคืนวัน.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า